گفت:فقیرم.

گفتند: نیستی.

گفت: فقیرم! باور کنید.

گفتند:نه !نیستی.

گفت:شما از حال وروز من خبر ندارید.

و حال و روزش را تعریف کرد. گفت که چه قدر دست هایش خالی است و

چه سختی هایی شب وروز می کشد. ولی امام هنوز نگاهش می کردند.

گفت: به خدا قسم که چیزی ندارم.

گفتند: اگر صد دینار به تو بدهم  حاضری بروی و به همه جا بگویی

که از ما متنفری ؟ از ما فرزندان محمد(ص) .

گفت: نه! به خدا قسم نه.

-هزار دینار؟

-نه به خدا قسم نه.

- دهها هزار؟

-نه باز دوستتان خواهم داشت.

-گفتند:جه طور می گویی فقیری وقتی چیزی داری که به این قیمت گزاف هم  نمی فروشی؟

((چه طور می گویی فقیری وقتی کالای عشق  ما در دارایی تو هست؟))